Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Διώξε το λίπος παλικάρι...





Στην αρχή ξεκίνησε σαν παιχνίδι, ήταν λίγο η βαρεμάρα, ήταν λίγο η κρίση που πλάκωσε στη χώρα κι έπρεπε να βρω τρόπους να ισορροπήσω, να οδηγήσω το μυαλό μου μακριά από τα προβλήματα, ήταν και η περιέργειά μου για νέα πράγματα και γεύσεις.

Εκτός των άλλων, ήταν ότι έμπαινα και στα χρόνια που όλα είχαν πλέον γίνει (;), τι τάχα να ΄χε μείνει που ακόμα να με καίει; ε; είχα πλέον περάσει τα σαράντα κι άρχιζα να σκέφτομαι την διατήρηση της καλής μου υγείας, της φρεσκάδας και της ομορφιάς μου, πώς να διατηρηθώ νέος και ωραίος με φυσικό τρόπο (τι ψώνιο Θεέ μου!).

Επίγνωση της κατάστασης μου είχα, δεν ανακάλυψα στα σαράντα τρέχα μου την ματαιοδοξία μου, αυτήν την είχα πάντοτε, άλλωστε σημασία έχει να ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι και να νιώθεις καλά με αυτό.

Λίγο μετά τα σαράντα μου λοιπόν άρχισα να αλλάζω διατροφικές συνήθειες. Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής, δεν ξύπνησα ένα πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή και βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη και να μαζέψω χορταράκια για το φαγητό μου, όχι, εγώ δεν το έπαθα έτσι, άλλοι μπορεί, εγώ όχι, η διαδικασία ήταν σταδιακή και είχε να κάνει κυρίως με το πώς εγώ ο ίδιος ήθελα να είμαι, να νιώθω και να δείχνω.

Βέβαια, η διατροφή μου πάντοτε ήταν ισορροπημένη, δεν κατέφευγα σε υπερβολές, με εξαίρεση τα γλυκά στα οποία ήμουν εθισμένος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα και για όσα χρόνια με θυμάμαι να κινούμαι στα κιλά μου, άντε καμιά φορά μέχρι και πέντε κιλά παραπάνω ελέω γαλακτομπούρεκων, μπακλαβάδων, τιραμισού κι άλλων γλυκαντικών, τα έπαιρνα τα έχανα, τα έχανα τα έπαιρνα.

Λίγο μετά τα σαράντα ο μεταβολισμός μου άρχιζε να τεμπελιάζει, φυσιολογικό, έμπαινε κι αυτός στα χρόνια, τι τάχα του να ΄χε μείνει που ακόμα να το καίει; άρχισα να τεμπελιάζω κι εγώ, φυσιολογικό; Μπα, αλλά ήταν τα χρόνια ήπαμε, είχα άλλοθι, το ένα τιραμισού το αντιλαμβανόταν για δύο, τη μία κουβερτούρα για τρεις, τη μια τηγανητή πατάτα την έβλεπε για τέσσερις, στα πέντε κιλά προστέθηκαν ακόμα δύο, κάποια στιγμή άρχισα να δένω τη ζώνη του παντελονιού μία τρύπα πιο μπροστά, στάκα λέω μάγγα μου, διώξε το λίπος παλικάρι, πάμε μια βόλτα πριν γίνεις εντελώς μοσχάρι, σε λίγα χρόνια θα με βλέπω και θα με σιχαίνομαι - είπα - έπρεπε λοιπόν να λάβω σοβαρές αποφάσεις, τις οποίες ήξερα ότι θα τις πραγματοποιούσα (Αιγόκερως γαρ).

Ξεκίνησα να αφαιρώ σταδιακά τα λιπαρά από τη διατροφή μου, μια δυσανεξία στη λακτόζη ήρθε και με βοήθησε πολύ. Τα τυριά μειώθηκαν, λυπήθηκα που σταμάτησα να τρώω ροκφόρ, θυμάμαι ακόμα τη φουκαριάρα τη μάνα μου να με κυνηγάει και να λέει: «έλα εδώ σκασμένο να φας το ροκφοράκι σου» - για γάλα ούτε λόγος, έχω να πιώ από τα 18 μου - παράλληλα περιόρισα σημαντικά και την λήψη ζωικών πρωτεϊνών, όπου έβλεπα λίπος άλλαζα πεζοδρόμιο, με το κρέας ουδέποτε τα είχα ιδιαίτερα καλά κι αυτό όχι από ιδεολογία και άποψη, εμμονές τέτοιου είδους μακριά από μένα, απλά το κρέας (το όποιο κρέας) πάντα μου φαινόταν μια βαρετή τροφή.
Η ιδέα και μόνο ότι δαγκώνω σάρκες, τις πολτοποιώ στο στόμα μου και τις καταπίνω δεν με «έφτιαχνε» και πολύ, προτιμούσα απλά να τις δαγκώνω χωρίς να τις καταπίνω - με πιάνεις φαντάζομαι - αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το είχα αποκλείσει από την διατροφή μου.
Τον αλανιάρη κόκορα με χοντρό μακαρόνι με την τρύπα στην μέση που έμπαινε μέσα η σάλτσα και το έκανε λουκούμι, που έκανε η γιαγιά μου στην Πελοπόννησο, θα πλήρωνα αδρά για να τον ξαναφάω!

Με κάποιο λοιπόν τρόπο έπρεπε να ισορροπήσω τη διατροφή μου, να λαμβάνω τις απαραίτητες βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, πρωτεΐνες κλπ., χωρίς όμως να νιώθω νηστικός, χωρίς να κάνω εκπτώσεις στην απόλαυση.
Άρχισα τότε να ψάχνω, να διαβάζω, το ένα έφερνε το άλλο, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήξερα συγκεκριμένα είδη προς βρώση, βέβαια είχα φάει κάποια τηγανητά έντομα στην Ασία, αλλά αυτό είπα να μην το ξανακάνω. Έτσι αργότερα έμαθα ένα πλήθος άλλων τροφίμων και μάλιστα ανακάλυψα συγκεκριμένους συνδυασμούς ώστε να προσλαμβάνω για παράδειγμα τον απαραίτητο σίδηρο, χωρίς δηλαδή να με μαζεύουν από το δρόμο με το κουταλάκι, αφού η κατανάλωση κρέατος ήταν ελάχιστη και η φερριτίνη είχε αποδιμήσει εις Κύριον.
Ανακάλυψα ότι σίδηρος υπάρχει σε πλήθος φυτικών τροφών, αλλά απορροφάται καλύτερα από τον οργανισμό εάν προσλαμβάνεται μαζί με βιταμίνη C. Το σπανάκι πάντα μου άρεσε και η λεμονάδα επίσης, γιατί λοιπόν να μην τρώω το σπανακόρυζό μου μαζί με την αγαπημένη μου λεμονάδα;

Μπαίνοντας λοιπόν σε αυτό το τρυπάκι, άρχισα να ψάχνω ακόμα περισσότερο. Πόσο όμως σπανάκι και φασόλια να φάει κανείς, καλές και οι φακές και τα ρεβίθια, καλή και η φάβα και ειδικά η παντρεμένη, αλλά όπως το κρέας μου ήταν βαρετό, έτσι σε λίγο καιρό θα ένιωθα και για τον αγαπημένο μου αρακά. Εμμονές δεν ήθελα, ούτε ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε διατροφική φυλακή, όταν έβλεπα ότι «ξεφεύγω» πλάκωνα ένα διπλό πιτόγυρο με απόλα και ερχόμουν στα ίσια μου, αν κι αυτό πάλι δεν με κάλυπτε χτυπούσα κι ένα γαλακτομπούρεκο περιποιημένο και σιροπιασμένο με λεμονάκι κι ας πάει και το παλιάμπελο, το καλύτερο «βρώμικο» το έφαγα στην χορτοφαγική μου περίοδο.
Ψυχάκιας είπα δεν θα γίνω, ούτε θα καταντήσω σαν κάτι αποχυμωμένα αμερικανάκια vegan, φανατικούς της χορτοφαγίας που βγάζουν τις ζωικές τοξίνες από μέσα τους, αλλά γεμίζουν με άλλους είδους ψυχώσεις και εμμονές τον οργανισμό τους.

Αν ήταν να αλλάξω διατροφικές συνήθεις αυτό θα γινόταν μέσα σε ένα άλλο, γενικότερο πλαίσιο υγιεινού τρόπου σκέψης και ζωής. Θα εντατικοποιούσα δηλαδή την άσκηση, περισσότερο γυμναστική, περισσότερο ποδήλατο που μου αρέσει, περισσότερη ώρα στο κολυμβητήριο, περισσότερο περπάτημα που το λατρεύω. Είχα όμως να λύσω περισσότερους γρίφους από έναν, να βρω χρόνο να τα κάνω όλα αυτά, να βρω τις κατάλληλες πηγές για την προμήθεια των όσων ήθελα, να τα κάνω αυτά με ένα λογικό κόστος, να μην επιβαρύνω την καθημερινότητά μου με εμμονές και να διαχειριστώ τις αποφάσεις μου μαζί με τους ανθρώπους που με ανέχονται και με αγαπούν (για αυτό και με ανέχονται).
Η διαδικασία ήταν αργή και εύκολη τελικά. Η υγιεινότερη διατροφή έφερε μαζί της ως δώρο και την καλύτερη διάθεση, την όρεξη να κάνεις πράγματα και παρά το γεγονός ότι μεγαλώνω και θεωρητικά δεν έχω τις ίδιες αντοχές που είχα πριν από δέκα χρόνια, ο πιο υγιεινός τρόπος ζωής έφερε αύξηση της φυσικής αντοχής, ήταν και τα λίγα κιλάκια που είχαν χαθεί στην πορεία.
Πλέον έχω περισσότερη αντοχή, βγάζω χιλιόμετρα ποδηλάτου, περπατάω με τις ώρες και όλα αυτά τα απολαμβάνω χωρίς να κουράζομαι ιδιαιτέρως, παρά το γήρας που μου χτυπάει την πόρτα, κακό χρόνο να ΄χει! Βρέθηκε όμως κι ο ελεύθερος χρόνος. Το αυτοκίνητο έμεινε παρκαρισμένο και κάποιες αποστάσεις που παλιά τις έκανα με αυτό, πλέον τις κάνω με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Το ένα έφερε το άλλο, περισσότερη άσκηση και υγιεινότερη διατροφή έφεραν απτά αποτελέσματα, παλαιότερα δεν θα μπορούσα να διανοηθώ να πάω στο γυμναστήριο στις δώδεκα το βράδυ, πλέον είναι κι αυτό εφικτό, δεν είναι απλά η αντοχή, είναι η διάθεση.

Όσο έφευγαν οι τοξίνες από πάνω μου, τόσο περισσότερη ενέργεια είχα για να κάνω πράγματα και τότε ήταν που έπρεπε να διαχειριστώ έναν διαφορετικό τρόπο ζωής μαζί με τους δικούς μου. Τελικά, αυτό αποδείχτηκε πιο εύκολο από ότι περίμενα, έφτασα να αποτελώ παράδειγμα προς μίμηση και μάλιστα άθελα μου, άρχισαν κι οι άλλοι να ανακαλύπτουν όσα εγώ είχα ανακαλύψει λίγο πιο πριν και να συμπορευόμαστε. Όσο για το κόστος του εγχειρήματος; Μου ήρθε φθηνότερα, ανακάλυψα έξυπνες πηγές προμηθειών και παράλληλα έβγαλα από τη ζωή μου άχρηστα και ακριβά προϊόντα διατροφής.
Πλέον δεν μπούκωνα, έτρωγα!

Στην αρχή, η τάση για υγιεινότερο τρόπο ζωής φάνταζε ένας μοντερνισμός ενός μεσήλικα μικροαστού, ένα καπρίτσιο που θα περνούσε. Δεν ήταν όμως έτσι, ήταν απλά μια άλλη θεώρηση της ζωής κι αυτό φάνηκε στην πορεία. Ήταν η διάθεση για αλλαγή, ήταν η αγωνία να μην «βουλιάξω», ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, ας τον ξεγελούσα αλλιώς, ας του έβαζα τρικλοποδιά.
Στο σπίτι πλέον άρχισαν να μπαίνουν τρόφιμα που μέχρι χτες δεν τα ήξερε ούτε η μάνα τους. Πρωτεΐνη και μάλιστα εξαιρετικής διατροφικής αξίας προήλθε από το Κινόα, από τους σπόρους αμάρανθου, από το φαγόπυρο, άρχισε σιγά σιγά να μην μου αρέσει το αποφλοιωμένο ρύζι, προσέθεσα στη διατροφή το καστανό, το άγριο, προσέθεσα και το κεχρί, τα γεμιστά ήταν υπέροχα με τον συνδυασμό των παραπάνω, ήταν πιο ενδιαφέροντα από το γευστικά ισοπεδωτικό γλασέ ή την βαρετή καρολίνα, τα ρεβίθια σαλάτα έγιναν απολαυστικότερα με την προσθήκη αβοκάντο με κρέμα μπαλσάμικο, τα προβλέψιμα ζυμαρικά αντικαταστάθηκαν με τα πιο εύγεστα ζυμαρικά από αλεύρι ζέας χωρίς την βλαβερή γλουτένη, τα κεφτεδάκια μοσχομύριζαν με ζύμη βρώμης, πολτό ρεβιθιού/παντζαριού και μπόλικα μυρωδικά που τα τρώνε άνετα μικροί και μεγάλοι. Κρέας σπάνια, ίσως μια δύο φορές τον χρόνο, δεν το έχεις ανάγκη, απλά το τρως για να μην πεις ότι ξέπεσες στην εμμονή της χορτοφαγίας, πρωτεΐνες, σίδηρο, ασβέστιο και τόσα άλλα απαραίτητα για τον οργανισμό τα έχεις προσλάβει από άλλες τροφές, πολύ πιο υγιεινές.
Ο καφές και το απλό τσάι άρχισαν σιγά σιγά να μειώνονται και κάποιες φορές υποκαταστάθηκαν από άλλα αφεψήματα και μάλιστα ιδιαίτερα εύγεστα και αρωματικά. Ρόφημα από κυνόροδο (απίστευτη πηγή βιταμίνης C), από λουλούδια ιβίσκου (πιες το και θα με θυμηθείς!), από αποξηραμένο πράσινο μήλο, μαζί με αυτά πήγα και παραπέρα, ανακάλυψα το ρόφημα από αμαμελίδα, από γιοχίμπε (σε εντυπωσίασα ε; ), από αγριάδα, από αρπαγόφυτο, από αψιθιά, από εκουιζέτο (άφωνος έμεινες!), μερικά ήταν υπέροχα, μερικά ήταν χάλια, ήπια και Σούμα και Μάκα, ρίζες της Νότιας Αμερικής, είναι φυσικά αναβολικά και βοηθάνε λένε και στην αύξηση της λίμπιντο, εκτός των άλλων! Μακρυααααααά, δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου, καλή είναι λίμπιντό μου, με έχει βγάλει παλικάρι και στα γεράματά μου, μακάρι και στα εβδομήντα έτσι, τελικά τα έβαλα ως λίγο άρτυμα στο φαγητό και ήταν μια χαρά.
Την παλεύω; Ναι! Άνετα! Παλεύω καλύτερα!

Το μεγαλύτερο κέρδος από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι παίζεις – και στην κυριολεξία παίζεις – με ένα καινούργιο παιχνίδι που σου ανοίγει νέους ορίζοντες, παίζεις με τον εαυτό σου και τις αντοχές σου, ένα παιχνίδι που βελτιώνει την υγεία σου, τη διάθεσή σου, παίζεις μαζί και με τους άλλους, βλέπεις ορατά αποτελέσματα και αλλάζεις τον τρόπο ζωής που σου έμαθαν κάποιες βιομηχανίες για να σε μπουκώνουν μαζική τροφή, φτάνει να μην σου γίνει βέβαια εμμονή. Κάποια όμως στιγμή έμενα μου έγινε.
Άρχισα να παρουσιάζω κάποια συμπτώματα Ορθοφαγίας, της διατροφικής διαταραχής, η οποία προκύπτει όταν οι άνθρωποι εμφανίζουν εμμονή με τη διατροφή τους με σκοπό την βελτίωση της υγείας τους. Χρόνια πριν είχα ορκιστεί ότι δύο πράγματα δεν θέλω να έχω στη ζωή μου: απωθημένα και εμμονές, με τα πρώτα ξεμπέρδεψα νωρίς, οι εμμονές απαιτούν δυσκολότερη διαχείριση.

Την ημέρα που συνειδητοποίησα ότι εξελίσσομαι σε ψυχάκια της υγιεινής διατροφής βγήκα έξω και έφαγα μια σταβλίσια, μούρλια η άτιμη, ήταν η ασπιρίνη μου στην ίωση της εμμονής με την υγιεινή διατροφή, όμως εγώ είχα πλέον εθιστεί στις αγκινάρες και στον αρακά, ενοχές που την έφαγα όμως δεν ένιωσα, ίσα ίσα, ήμουνα υγιής από ψυχώσεις και κατάλαβα ότι όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα αποφασίσει να ακολουθήσω, ήταν προϊόντα δικής μου βούλησης, παρά η επιβολή πάνω μου ενός μοντερνισμού της σύγχρονης κοινωνίας περί του τι είναι υγιεινό και τι όχι.
Η μόνη εμμονή που επιτρέπω στον εαυτό μου είναι να μην έχω εμμονές.

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ανάγκες και αντοχές, σε μένα ταιριάζει εκείνο, στον άλλο το άλλο. Δεν αποτελώ παράδειγμα κι ούτε θέλω να γίνω, χαίρομαι που είμαι έτσι, κι ας ακούγεται αυτό εγωιστικό, αλλά ξέρω ότι όταν αρχίζω να κάνω μπεεεεε και να βελάζω από το χορταρικό, ή τσίου τσίου από το κεχρί, ή να μουγκρίζω από το φαγόπυρο, μια εσωτερική φωνή με καλεί να γίνω ξανά το άγριο πρωτόγονο ζώο που κουβαλάω μέσα μου κι έτσι χτυπάω ένα αρνάκι φρικασέ που μου αρέσει κι έρχομαι στα ίσια μου.

Καλή η υγιεινή διατροφή, αλλά στο μέτρο είναι πάντα το μυστικό και στην ισορροπία, όχι σε όλα τα πράγματα το μέτρο, σε μερικά χρειάζεται και η υπερβολή, στη διατροφή όμως όχι, με την υγεία μας δεν παίζουμε και μάλιστα με την ψυχική και ψυχική υγεία - εκτός των άλλων - είναι να τα έχεις καλά με τις αναμνήσεις σου, τις γευστικές σου αναμνήσεις, με την γιορτινή διάθεση, τους ήχους και τις μυρωδιές του κυριακάτικου τραπεζιού αλλοτινών εποχών, με την ευωδιά του ψητού στον φούρνο, με τις μυρωδιές της θάλασσας και του βουνού στο πιάτο, με το χαμόγελο και την αγωνία της γιαγιάς ή της μάνας που περιμένουν την επιβράβευση μπροστά σε ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, έστω και full fat, έστω και με γλουτένη, μπορεί αύριο μεθαύριο οι αναμνήσεις των δικών μας παιδιών να είναι από ένα κυριακάτικο τραπέζι με κεχρί και κινόα, με σπόρους ghia και λαχανίδες και πάλι καλά να λέμε γιατί μπορεί να είναι κι από το τίποτα, φτάνει να είμαστε συμφιλιωμένοι με όλα εκείνα, με τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τις αναμνήσεις που μας ταξίδεψαν μέχρι εδώ ώστε να έχουμε σήμερα την πολυτέλεια να λέμε:

Βρε αδερφέ, ας πιούμε τώρα κι ένα γαϊδουράγκαθο!

6 σχόλια:

thinks είπε...

Η πρώτη πρόταση της τελευταίας παραγράφου (όλη η τελευταία παράγραφος δηλαδή) είναι ένα από τα καλύτερα κείμενα που μπορεί να διαβάσει κανείς. Είναι η υπέροχη ανταμοιβή που περιμένει τον αναγνώστη στο τέλος ενός ευχάριστου δρόμου γεμάτο χρώματα, ωραία θέα και εκπλήξεις που σε προετοιμάζουν για την άφιξη στο ψητό (no pun intended). Θα ήθελα να αναγάγω το σημερινό σου κείμενο, πάνω στους ώμους της τελευταίας σου παραγράφου, σε ένα κείμενο που δεν μιλάει για φαγί, διατροφή ή γαϊδουρόγαλα, αλλά τα χρησιμοποιεί σαν κομμάτια για το πλακόστρωτο του δρόμου που χαράζεις μέχρι να δούμε την θέα από την κορφή. Όπως είπε και ο Άλαν Πράις, οι παπάδες και οι ποιητές και οι δάσκαλοι δεν το ξέρουν, και οι ναοί και τα αγάλματα και τα καμπαναριά δεν το δείχνουν. Αν ξέρεις εσύ το μυστικό πρόσεχε μην τα κάνεις θάλασσα και μείνε τυχερός άνθρωπος.

Όσο για το ψητό, μόνο καλά κρέατα και καλά κοψίματα, σωστά ψημένα. Ψάρια ωμά ή τηγανιτά...Κρέμα γάλακτος (για τον καφέ, όχι τα ψάρια... θα μπορούσα να γράψω λίστα-ανάρτηση, αλλά το μόνο στο οποίο δεν σε ακολουθεί αυθόρμητα το κορμί μου είναι η άσκηση, εξάσκηση. Αυτό δεν είναι φυσικό μου... δε μού 'ρχεται. Και κάποιος σαν και μένα που από τα 21 στα 56 χρόνια έχει κυμανθεί αρκετές φορές μεταξύ των 62 και των 92 κιλών με στάσεις ανοδικές ή καθοδικές... πήγαινα πέρσι για τα 70 αλλά στα 74 έκανα στροφή για τα 80 τα οποία είναι καλύτερα από τα προπέρσινα 92. Στα 90 με παντρεύτηκε η Μαργαρίτα. Έφτασα να είμαι πολύ άνετος μέσα στο πετσί μου. Και από ότι βλέπω, από εμπειρία δεκαετιών και διαφορετικών κιλών, αυτό που ελκύει δεν είναι στον αριθμό τρύπας της ζώνης αλλά στο πόσο άνετος αισθάνεται κανείς μέσα στην ζώνη, ή και με λυμένη ζώνη.

Αχ... σπανακόπιτα της μαμάς...

scarlett είπε...

Για να διαβασει κανεις το σημερινο σου κειμενο χρειαζεται wikipedia.
:)

Συμφωνω παντως με το συμπερασμα του για το μετρο και με το οτι το σημαντικοτερο ολων ειναι πώς νιωθει καποιος.Με το σωμα του, με τη ζωη του , με το τι θελει απο τον εαυτο του.

Η αληθεια ειναι πως σημερα ελαχιστοι γνωριζουμε τι τρωμε ειτε προκειται για ζωικες ειτε για φυτικες τροφες. Και δε μιλαω μονο για εμας τους κατοικους των πολεων. Τα φυτοφαρμακα, οι ορμονες κλπ που χρησιμοποιουνται τα γνωριζουν μονο οι ιδιοι οι παραγωγοι, οι οποιοι συχνα δε γνωριζουν ομως το ποσο επιβαρυμενο μπορει να ειναι το ιδιο το εδαφος.

Μεγαλη ιστορια στην οποια δυσκολα βγαζει κανεις ακρη αν δεν καλλιεργει και δεν εκτρεφει μονος του τα παντα σε απολυτα ελεγχομενο περιβαλλον.

Η αλλη αληθεια ειναι πως οι ελαχιστοι ισορροπημενοι, ευχαριστημενοι απο τη ζωη τους και σταθερα αισιοδοξοι ανθρωποι που τυχαινει να γνωριζω δεν ζουν ακολουθωντας καποιο συγκεκριμενο προτυπο ζωης.
Καποιοι μπορει να γυμναζονται καποιοι οχι, καποιοι να καταναλωνουν περισσοτερο κρεας (ναι...απο αυτο της αγορας) καποιοι λιγοτερο ή καθολου...το μονο τους κοινο ειναι οτι ξερουν πού πατανε, τι θελουν, ειναι ευχαριστημενοι με τον εαυτο τους και αντιμετωπιζουν με αισιοδοξα την επομενη μερα.
Για μενα εκει ειναι το μυστικο.

Εν κατακλειδι, πιστευω ακραδαντα πως "ειμαστε ό,τι τρωμε", γιατι απλα ολες οι ουσιες που καθημερινα προσλαμβανουμε καταληγουν τελικα να επηρεαζουν τη λειτουργια του οργανισμου μας και κατα συνεπεια και τη διαθεση μας. Απο την αλλη πιστευω επισης πως σε μερικους ανθρωπους η επιθυμητη ισορροπια των διαφορων ορμονων κλπ επιτυγχανεται ευκολοτερα χαρη στον "καλο" γενετικο κωδικα που κληρονομησαν.

Jolly Roger είπε...

Πολυ σωστός ... αλλά εχεις μεινει στα μισα της διαδρομης :-)

Κανε και τα υπολοιπα βηματα (αν θελεις παντα) και θα με θυμηθεις.

Υ.Γ. Ειναι τοσα πολλα αυτα που θελω να γραψω πανω στο θεμα, που δεν χωρανε σε ενα σχολιο. Αντι σχολίου θα σου αφιερωσω ειδικο ποστ οσονουπω.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Η άσκηση είναι κυρίως άσκηση με το μυαλό πρώτα. Είναι τρόπος ζωής και η άσκηση και η διατροφή, είναι μια άλλη θεώρηση της ίδιας της ζωής, δεν είναι αυτοσκοπός, γιατί ο αυτοσκοπός είναι που δημιουργεί ψυχώσεις.

Τις μεγάλες αυξομειώσει βάρους να τις προσέξεις όμως, εσύ μπορεί να τα έχεις καλά με το πετσί σου, αλλά φρόντισε να τα έχει καλά κι αυτό με σένα για να μπορείτε να πορεύεστε μαζί για πολλά ακόμα χρόνια.

Όσο για την πρώτη σου παράγραφο, σε ευχαριστώ πολύ.

Εκτίμησα περισσότερο το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες όταν έμπλεξα με το Κινόα και εκτίμησα το Κινόα ακόμα περισσότερο όταν πέταξα από τη διατροφή μου διάφορα μικροσκουπίδια :)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Ουσιαστικά αυτό που τονίζω στο κείμενο είναι ότι όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου - και όπως πολύ όμορφα λες κι εσύ - ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, τότε δεν χρειάζεται να καταφεύγεις σε υπερβολές. Η βουλιμία, η νευρική ανορεξία, καθώς και η νευρική ορθοφαγία (αυτό είναι το καινούργιο φρούτο της εποχής), έχουν τις ρίζες τους σε ψυχικές ανισορροπίες.

Παρόλα αυτά, αυτά που τρώμε είμαστε και η ποιότητα των τροφών καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα της ίδιας μας της ζωής. Για το καλό «dna» θα συμφωνήσω μερικώς μόνο. Ακόμα κι αν έχεις το καλύτερο αυτοκίνητο, εάν το τροφοδοτήσεις με κακό καύσιμο, κάποια στιγμή θα βγάλει προβλήματα.

Είναι δύσκολο όντως να ελέγχεις την ποιότητα των τροφών που καταναλώνεις, αλλά δεν είναι ανέφικτο, πιστεύω ότι θέλει λίγο περισσότερο ψάξιμο. Δεν μπορεί να νοιαζόμαστε τόσο πολύ για το ρούχο που θα βάλουμε, για τα έπιπλα στο σπίτι και να μην ενδιαφερόμαστε με την ίδια σπουδή για την διατροφή μας.

Έχουν μειωθεί αρκετά τα τρόφιμα που καταναλώνω από το super market και έχω αναζητήσει μικρούς παραγωγούς από τους οποίους προμηθεύομαι διάφορα προϊόντα, έχει ενδιαφέρον όλο αυτό από πολλές πλευρές, δεν είναι μόνο θέμα υγείας, είναι ότι γνωρίζεις ένα ολόκληρο κύκλωμα από ανθρώπους με τους οποίους δημιουργείς δεσμούς και αποκτάς γνώση.

Δεν μπορείς να διασφαλίσεις 100% την ποιότητα και την ασφάλεια των τροφίμων, μπορείς όμως να την ελέγχεις σε κάποιο βαθμό.

Ένα παράδειγμα: To ελαιόλαδο που πωλείται με τον χαρακτηρισμό «κλασσικό», ξέρει λες ο κόσμος τι ακριβώς είναι; Πρόκειται για ραφιναρισμένα ελαιόλαδα, που έχουν υποστεί θερμική επεξεργασία με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί οι σημαντικότερες ευεργετικές ουσίες του ελαιολάδου που είναι οι πολυφαινόλες, οι οποίες έχουν ισχυρή αντιοξειδωτική δράση, διαφορετικά καταναλώνουμε ένα υποβαθμισμένο διατροφικά λιπαρό προϊόν. Μόνο με την κατανάλωση έξτρα παρθένου ελαιολάδου προσλαμβάνουμε αυτές τις πολύτιμες ουσίες. Υπάρχει κόσμος που αυτό το κάψιμο στο λαιμό που προκαλεί το αγουρέλαιο (εξαιτίας των πολυφαινολών) το αποφεύγει και επιλέγει ηπιότερες γεύσεις από ραφιναρισμένα ελαιόλαδα, τα λεγόμενα «κλασικά». Μα αυτό ακριβώς το κάψιμο είναι που κάνει το ελαιόλαδο τόσο ευεργετικό. Αυτό δεν είναι εμμονή, είναι γνώση και η γνώση είναι δύναμη. Υπάρχουν πλήθος άλλων παραδειγμάτων που θα μπορούσα να αναφέρω.

Δυστυχώς όμως με την οικονομική κρίση ο Έλληνας αναγκάζεται να επιλέγει το φτηνό προϊόν, το οποίο ίσως να είναι και πιο υποβαθμισμένο διατροφικά.
Η κρίση πάντως δεν αποτελεί άλλοθι, στην Ελλάδα έχει χαθεί η σοφία των προγόνων μας σε σχέση με την διατροφή. Γνωστή μου, ιδιοκτήτρια «τρέντυ» σουβλατζίδικου (!!!) μου ανέφερε ότι υπάρχουν οι ίδιοι άνθρωποι που επισκέπτονται το εστιατόριό της καταναλώνοντας καθημερινά και αποκλειστικά σουβλάκια. Τι να σου κάνει και ο γενετικός κώδικας μετά; Αυτοί τι είδους γενετικό κώδικα θα κληρονομήσουν στα παιδιά τους;

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή καλημέρα,

Δεν ξέρω εάν είμαι στα μισά της διαδρομής, στην αρχή, ή στο τέλος.
Έχω επιλέξει να δρω με αυτό τον τρόπο κάνοντας μικρές οι μεγάλες παρασπονδίες, είμαι μια χαρά έτσι.
Κι όπως γράφω στο κείμενο, δεν είμαι εμμονικός, η χαρά που έχω λάβει βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία είναι πολύ μεγάλη.

Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση εκ των προτέρων. Θα διαβάσω την μελλοντική σου ανάρτηση κι αν συμφωνήσω θα εκφράσω την ευαρέσκειά μου με ένα μεγαλειώδες Μπεεεεεεε :))))